Het dagboek van mentor Yukio

De eerste babystapjes deel 1.

Michael belt mij vol enthousiasme op: “Je hebt een mentee!”, zegt hij. “Hij heet Jermain, hij is elf jaar en ik weet zeker dat het klikt.” We spreken af dat ik hem de week erna zal ontmoeten. De week voor de ontmoeting gaan er veel vragen door mijn hoofd. Wat zal hij van me denken? Hoe moet ik mij opstellen bij hem thuis? Zit hij wel te wachten op een jonge vrouw? Zullen we kunnen lachen? En, nog veel belangrijker, kan ik hem überhaupt helpen? Ik merk dat mijn zelfvertrouwen het af en toe verliest van mijn onzekerheid. Desalniettemin besluit ik op Michael te vertrouwen en vol goede moed ga ik op weg naar de ontmoeting.

Ik kom binnen in een klein appartement buiten het centrum. Het behang is wit met gouden details en er staat een witte eettafel en een zwarte leren bank. Michael, Jermain en ik nemen plaats aan de tafel. Jermain’s moeder zit met een vriendin op de bank. Ik merk dat Jermain er wat timide bij zit. Ik glimlach van de zenuwen en wissel mijn blik af van Michael naar Jermain.

Michael neemt het woord en stelt Jermain vragen. Daarna ben ik aan de beurt. Ik zie dat Jermain zich steeds wat meer op zijn gemak voelt, wat mij gerust stelt. Jermain vertelt dat hij het vooral leuk wil hebben met mij. En dat hij van zingen en rappen houdt en later graag muzikant wil worden. Ik vertel dat ik ook zing, waarop Jermain zachtjes een kleine “yes” uitroept. Als Michael opstapt besluit ik nog even te blijven om onze eerste date vast te leggen. Voordat ik opstap grap ik nog even: “Ik heb er zin in, ik stel voor dat we dan lekker naar de bibliotheek gaan.” Jermain’s ogen worden groot en hij lijkt spijt te hebben van het hele mentorschap. “Grapje”, zeg ik gauw, waarop zijn moeder keihard begint te lachen en Jermain’s gezicht weer ontspant. “He, gelukkig, ik schrok al”, zegt hij dan.

Een week later haal ik Jermain thuis op. We fietsen samen naar het centrum. De eerste minuten voelen wat onwennig en daarom stel ik hem vragen over zijn dag, zijn vrienden, zijn middagen na school en zijn zusje. Na iedere vraag zie ik Jermain een beetje meer ontspannen. Al snel praat hij aan een stuk door en luister ik aandachtig. Hij vertelt dat hij dol is op dansen. Ook vertelt hij dat zijn moeder altijd muziek op heeft staan en dat de hele familie dan meezingt. Ik vraag hem of hij wel eens heeft gehoord van de middelbare school voor muziek en dans. Hij kent het niet en ik vertel hem dat we samen een keer langs kunnen gaan op een open dag, als hij dat zou willen. Op het moment dat ik dit zeg heb ik er gelijk een beetje spijt van. We zijn nog geen tien minuten op stap en ik begin al over opleidingen en carrières. Ik had me juist voorgenomen om me niet als zo’n typische volwassene voor te doen die alleen maar praat over scholing. Ik verander gauw het onderwerp. Na drie kwartier fietsen – slechts een “klein” beetje verdwaald in de polder – komen we in het centrum aan….

Benieuwd hoe de eerste afspraak van Yukio met Jermain  verder is verlopen?  Deze week plaatsen we het tweede deel van haar column. Houd de Facebookpagina dus goed in de gaten!  Wil jij ook je ervaringen en avonturen delen op ons blog en Facebook? Stuur dan zeker een mailtje naar m.simons@benefitsforkids.nl en wij zorgen dat het voor elkaar komt!