Er is er èèn jarig hoera hoera!!!
De vorige keer dat ik met Jermain afsprak, gingen we naar de open dag van de SKVR. Terwijl ik
had verwacht dat hij het liefst zou meedoen aan de ‘vlog’ cursus en het hiphop dansen, wilde hij tot
mijn verbazing liever tekenen. En terwijl de kinderen om hem heen druk bezig waren met het
schetsen van steden, landschappen en schelpen, was Jermain – veruit de oudste van de groep –
heel geconcentreerd bezig met zijn teddybeer. Omdat Jermain zo dol blijkt op tekenen, besluit ik
om deze keer naar de bibliotheek te gaan om tekenboeken uit te zoeken en ervoor kunnen we dan
wat lekkers eten op de markt. Ik haal hem thuis op en terwijl ik met zijn moeder sta te praten, zie ik
Jermain in een hoekje wat geld in zijn zak stoppen. Op de fiets wordt duidelijk waarom. Zijn zusje
wordt morgen twee en hij wil vanmiddag een cadeautje voor haar uitzoeken. Hij heeft zeven euro
en ik stel voor dat ik drie euro extra inleg.
Jermain voelt zich duidelijk iedere keer wat meer op zijn gemak bij mij. En dit betekent dat hij me
maar al te graag een beetje uit mijn tent lokt. Als ik even de weg niet meer weet, zegt Jermain: “Jij
weet echt helemaal niks, he”, met een schuine grijns op zijn gezicht. “Welke taal spreken ze in
Brazilië?”, vraag ik vervolgens. “Braziliaans”, antwoordt Jermain. Ik doe het geluid van een zoomer
na. “Fout! Portugees! Dat wist ik dan weer net wel, he”. “Dat is niet eerlijk!”, roept Jermain. Ik lach
en race hem voorbij op de fiets. Hij komt me keihard achterna en haalt me met gemak in.
In de stad aangekomen lopen we over de markt. Jermain trekt vieze gezichten als we langs de
visafdeling lopen. “Ieuw, wat is dat!”, vraagt Jermain, wijzend naar een vis. “Dat is wat jij zo graag
wil eten”, antwoord ik, “kibbeling!”. “WAT? Ieeeeeuw”. “Zo ziet de kibbeling er dus uit als hij nog in
de zee zwemt”. Jermain vindt het maar een akelig idee. We lopen langzaam langs alle viskramen,
terwijl ik hem vertel over de verschillende soorten vis en we blijven wat langer stilstaan bij de
octopus en de nog bewegende zeeslakken. Daarna bestellen we een portie kibbeling en Jermain
eet met grote vreugde zowel zijn eigen als de helft van mijn portie op.
“Mijn zusje krijgt een BWM voor haar verjaardag”, zegt Jermain als we verder lopen. “Hoe bedoel
je, een BMW? Een miniversie?”. “Ja, zo een waar ze in kan zitten, een elektrische. En ik krijg een
hooverboard voor mijn verjaardag. Die kost 300 euro”, antwoordt Jermain. “Jeetje, doe maar sjiek
zeg! En ik moet het doen met een tweedehands fiets”, grap ik, terwijl ik echt een beetje in shock
ben. We lopen een speelgoedwinkel binnen en gaan op zoek naar Jermain’s cadeautje voor zijn
zusje. Jermain weet niet wat hij haar wil geven, dus ik besluit hem te helpen. “Wat dacht je van iets
waar ze mee kan spelen, ze houdt van geluid maken toch? Misschien een muziekinstrument?”.
Jermain vindt het een goed idee en we kijken bij de instrumenten. Alle instrumenten zijn boven de
tien euro behalve de sambaballen. “Misschien de trommel?”, stelt Jermain voor. “Die is vijftien
euro, dat lijkt me een beetje te veel”, antwoord ik. Ik ken Jermain inmiddels een beetje en hij
probeert het altijd even om meer geld los te krijgen. “Je hebt toch een pinpas bij je, dus je hebt
sowieso meer geld dan drie euro”, zegt hij met een grijns op zijn gezicht. “Zo werkt het niet
Jermain, het is jouw cadeau, ik betaal drie euro and that’s it”. Dan toch maar naar een goedkopere
sectie in de winkel. Jermain wordt enthousiast als hij make-up en sierraden ziet. “Of parfum, met
deze nagellak!”. Ik leg hem uit dat ze daar nog te jong voor is, omdat zowel parfum als nagellak
hartstikke giftig is. “Dan deze ketting en deze ring!”. Ik zie dat Jermain er heel enthousiast van
wordt, dus we kopen de sierraden en daarnaast stel ik voor nog iets te kopen waar zijn zusje echt
mee kan spelen. Jermain zoekt er een magnetische tekenset bij en toch ook nog maar een roze
kroontje.
Op de fiets kijk ik eens goed in het zakje en zie ik dat de mevrouw van de speelgoedwinkel er per
ongeluk een extra cadeautje bij heeft gedaan. Shit, denk ik, wat is nu pedagogisch verantwoord?
Als Jermain er niet bij zou zijn, had ik er eerlijk gezegd nog geen twee seconden over na gedacht.
Het was namelijk maar drie euro en ik heb het bovendien niet zelf in het tasje gestopt. Ik ben even
met mezelf in conflict, maar ik besluit open kaart te spelen. “Jermain..Ik ben bang dat ze ons per
ongeluk een extra cadeautje mee hebben gegeven, kijk eens..”. Jermain kijkt me met grote ogen
aan, duidelijk echt geschokt. “Het is dat kettinkje dat we eerst wilden kopen, die we toen toch niet
wilden”. “Ooooh!”, roept Jermain, “en wat nu?”. Goede vraag, denk ik bij mezelf. “Ik vind het
moeilijk Jermain…Als we het op het moment door hadden gehad, was het anders geweest. Wij
zouden dit natuurlijk nooit expres doen, dat zou stelen zijn, dat begrijp je wel. Maar om nu
helemaal terug te gaan met het ingepakte pakje…Je moet begrijpen dat ik stelen echt verkeerd
vind, maar dit hebben wij niet zo verzonnen. Wat vind jij?”, vraag ik. “Ja, we zouden dat natuurlijk
nooit expres doen, want dan zouden we stelen!”, antwoordt Jermain. “Precies ja. En als het nou
een duurder cadeau zou zijn, dan zou ik ook terug gaan, maar dit is maar drie euro en de winkel
maakt hier echt geen verlies op, ze zijn zo’n grote keten. Als het een kleine winkel zou zijn, die
echt ieder bedrag nodig heeft om te overleven is het ook weer anders. En het is voor je lieve
zusje”, en zo probeer ik mijn eigen gedrag een beetje goed te praten. “Ja, er stond een hele lange
rij, he, dus ze verdienen wel veel, he!”, reageert Jermain. Ik vind het aandoenlijk hoe stoere
Jermain deze gebeurtenis duidelijk best heftig vindt en hoe actief hij meedenkt. “Ok, we houden
het, maar dan moet je morgen wel tegen je zusje en je moeder zeggen dat dit cadeautje een
speciaal cadeautje is van de kassajuffrouw, ok?”.
Eenmaal thuis aangekomen komt Jermain met een plan zodat zijn moeder de cadeaus niet ziet.
“Dus dan zet ik mijn fiets beneden en houd jij de cadeautjes achter je rug en dan ga ik eerst naar
binnen en kom jij daarna, dan leid ik mijn moeder af”. Ik doe braaf wat hij zegt maar helaas heeft
zijn moeder het gelijk door. Dan fluistert Jermain in zijn moeder’s oor dat ze mij moet bedanken
voor de cadeautjes. “En ook de kassajuffrouw, want die heeft ons een extra cadeau gegeven!”,
zegt hij dan enthousiast. In ieder geval een goed verhaal, denk ik maar bij mezelf…
Wij willen dat kinderen ontdekken waar ze goed in zijn, hun plekje vinden in de maatschappij en plezier hebben in het leren van nieuwe dingen. Daarom zien wij het als ons ideaal, en morele en sociale plicht, om hieraan een steentje bij te dragen. Kinderen zijn onze toekomstige uitvinders, trendsetters, en deskundigen. Dat is toch iets waar jij je ook voor wilt inzetten!
