Klassiek kan ook cool zijn.
Ik mag de auto van mijn vader lenen om Jermain op te halen vandaag. Ik heb nog niet heel lang mijn rijbewijs en het is dan ook de eerste keer dat Jermain bij mij in de auto zal zitten. Ik bel aan bij zijn huis en de deur zoomt open. Ik loop naar boven en vind Jermain’s moeder in haar pyjamaatje in de gang. Het is tenslotte zondagochtend. We praten wat terwijl Jermain zich klaar maakt. Hij is erg enthousiast dat we met de auto gaan. Eenmaal buiten scant Jermain de auto’s in de straat. “Is het die groene? Of die zwarte?”. “Het is die rode daar”, antwoord ik. “Een fiat 500? En die is van je vader?”. Ik begrijp dat het niet echt het ‘mannelijkste’ model is en grinnik. “Uitgezocht door zijn vriendin, hij zit duidelijk onder de plak’, grap ik.
Eenmaal onderweg stuur ik Jermain aan om de radiozender uit te kiezen. Hij komt langs een klassieke zender. “Die wordt het zeker?”, vraag ik. “Echt niet, ik houd echt niet van klassieke muziek”. Hij kiest een lekker R&B nummer – waar ik stiekem ook veel meer van houd – en we neuriën en wiebelen samen mee met de muziek.
Vorige week was Jermain jarig en ik weet dat hij er al maanden naar uitkeek. Hij zou een groot cadeau krijgen van zijn moeder. Toen ik een paar weken terug met Jermain naar de film was, had hij nog even duidelijk gemaakt dat ik hem wel een mooi cadeau moest geven voor zijn verjaardag en dat ik heus wel zou weten wat hij wilde krijgen als ik diep nadacht. Ik had sceptisch geantwoord dat hij maar genoegen moest nemen met alle leuke dingen die we samen ondernemen. Vervelende puber, dacht ik nog bij mezelf. Maar vandaag in de auto, als ik naar zijn feestje vraag, antwoordt Jermain dat ze zijn verjaardag niet hebben gevierd. “Maar dat maakt mij niet uit hoor”, zegt hij beduusd. Ook zijn grote cadeau zou nog een andere keer komen, waarschijnlijk in januari. Wel heeft hij 30 euro gekregen van zijn moeder om iets leuks van te kopen voor zichzelf. Ik heb onmiddellijk ontzettend met hem te doen. Ik weet hoe hij zijn best heeft gedaan om leuke cadeautjes voor zijn zusje te kopen toen ze twee werd en nu blijkt dat niemand maar enig initiatief heeft genomen om hem te verassen.
Ineens zie ik weer in dat het wel degelijk belangrijk voor Jermain is dat hij een mentor heeft. “Nou, vandaag gaan we in ieder geval je verjaardag vieren, Jermain, ik heb kaartjes gekocht voor een theatervoorstelling in de Schouwburg”. Ik heb Jermain voorbereid en uitgelegd dat de voorstelling anders zal zijn dan de voorstelling Doornroosje van het Hofplein – het enige toneelstuk dat hij ooit heeft gezien. Ik heb verteld dat er verschillende soorten theaterstijlen bestaan en dat hij er open in moet gaan.
Het theaterstuk gaat over een hond die zijn baasje kwijtraakt en in zijn zoektocht over de hele wereld dwaalt. Onderweg beleeft de hond vele avonturen. Het stuk is gespeeld door een vrouw die gebruik maakt van een stoffen handpop en doeken waarop, door middel van schaduwen, gebeurtenissen worden afgebeeld. Een strijkersensemble begeleidt de vrouw in haar spel. De voorstelling is voor 6 jaar en ouder en ik was een beetje bang dat het te kinderachtig zou zijn voor Jermain. Maar Jermain zit op het puntje van zijn stoel en aan zijn geluiden – “oeh! aah! nee! – kan ik horen dat hij er helemaal in zit. “Kijk! Ze trekt aan dat papier, daarom bewegen de vogels”, fluistert hij dan. Nu zie ik het ook. De actrice trekt achter het doek inderdaad aan een papieren rol waar vogels op afgebeeld zijn en daardoor lijkt het net alsof de vogels langsvliegen. Na het stuk wacht ik af wat Jermain ervan gaat zeggen. “Dat die vrouw dat helemaal in haar eentje doet he, dat is echt heel moeilijk”, zegt Jermain. Op dat moment weet ik zeker dat het een goede zet is geweest hem hiernaartoe mee te nemen. Nu hij steeds meer begint te puberen, geeft hij minder snel toe dat hij ergens van heeft genoten. Maar nu is het duidelijk. “En ik had het door he, met die vogels!”, zegt hij dan. Ik lach. “Inderdaad Jermain, dat had jij goed gezien! Knap he, hoe ze door het gebruiken van een paar schaduwen op een doek en muziek eronder een hele wereld kunnen creëren?”, antwoord ik. Dat vond Jermain ook heel knap. “En wat vond je van die muziek?”, vraag ik dan. “Ik werd er een beetje slaperig van”, antwoordt Jermain. “Maar bedoel je dat je het saai vond of werd je er relaxed van?”. “Nee, meer relaxed, ja. Gewoon heel relaxed”. “Weet je wat voor muziek het was?”, vraag ik. Jermain weet het niet. “Dat is nou klassieke muziek”. “Nee echt?!”, roept Jermain. “Yep. Dus toch misschien iets minder saai dan je dacht he?”.